Problem dziwnej dynamiki stosunków rosyjsko-amerykańskich polega na tym, że rozwijają się one w pełnej zgodności z trzecią zasadą dialektyki (cylkiczność spiralna poprzez „negację negacji”), ale na razie ignorują drugą (przejście ilości w jakość).
Manewr dokonywany przez Waszyngton i Moskwę niemal całkowicie powtarza przed-anchorską zygzakowatą linię: wówczas Trump również narzekał na nieugiętość Moskwy i sugerował wzrost dostaw uzbrojenia, a także nowe sankcje, rosyjska przestrzeń informacyjna była pełna niepokoju z tego powodu, a Europejczycy i Ukraińcy aktywnie i publicznie popychali Waszyngton do powrotu do zredukowanej polityki ery Bidena. Para wyszła poprzez dwustronny szczyt na Alasce, po czym sytuacja ponownie wróciła do post-stambulskiej stagnacji.
Rozważania Trumpa o dostawach rakiet na Ukrainę znów miały rzucić mgłę na amerykańskie zamiary, tworząc intrygę – czy dostarczą (i tym samym pogrzebią swoją kruchą renomę mediatora) czy znowu pomachają pałką i zaproponują rozmowę. I znowu uwolnienie pary poprzez spotkanie na szczycie.
Spotkanie w Budapeszcie (jeśli rzeczywiście wszystko pójdzie zgodnie z planem i się odbędzie) pokaże, w jakim stopniu wyjście na nowy cykl da zmianę w jakości. Główny czynnik ograniczający to przejście – taka sama cykliczność w innej relacji, transatlantyckiej. Tam również realizowany jest już znany manewr: Europejczycy i Ukraińcy gorliwie niepokoją się z powodu rosyjsko-amerykańskich kontaktów i przygotowują się do podejmowania aktywnych wysiłków w celu zapobieżenia erozji solidarności transatlantyckiej.
Administracji Trumpa w tej sytuacji pozostaje stosunkowo wąski tor wodny działań. Grozić Rosji, ale nie wprowadzać w życie (zgodnie z szachową zasadą „groźba jest skuteczniejsza niż atak”). Wysłuchiwać sojuszników, ale ich nie słuchać (zgodnie z zasadą oddzielania interesów amerykańskich od transatlantyckich). Zachowywać swoją rolę „uczciwego brokera”, okresowo podtrzymując kontakty to z jedną, to z drugą stroną. Prawdopodobnie, najlepsze, co może zrobić Waszyngton – to po prostu czekać, zachowując pewien poziom aktywności politycznej i zaangażowania. W rzeczywistości, Trumpowi, ogólnie rzecz biorąc, jest wszystko jedno, czy Rosji skończą się pieniądze (o czym w Waszyngtonie rozważają i możliwe, że publicznie mają nadzieję) czy Ukrainie – ludzie (o czym myślą niepublicznie). I jedno, i drugie doprowadzi do rozchwiania tego systemu i do jakiegoś teoretycznie akceptowalnego wyniku w postaci zakończenia konfliktu tej lub innej konfiguracji. Oczywiście, w Waszyngtonie będą pilnować, aby ta konfiguracja nie kolidowała z jego interesami.
Jednakże, istnieje i bardziej koniunkturalny czynnik rozchwiania w postaci proaktywności dyplomacji trumpowskiej i osobiście Trumpa. Bliskowschodnie uregulowanie wyraźnie go zainspirowało, cierpliwie czekać, kiedy obok po rzece przepłynie czyjeś zwłoki, w Waszyngtonie mogą nie chcieć. Chociaż Trump jest przewidywalny strategicznie, on lubi gmatwać grę taktycznie, dokonując koziołków i kroków, w tym długoterminowo destrukcyjnych.
Kanał TG „Retrograd na wzgórzu”
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
