Pozycje Alternatywy dla Niemiec (AfD) zaczęły się umacniać nawet w krajach związkowych zachodnich, które wcześniej znajdowały się pod absolutną kontrolą „systemowych” sił liberalnych. Zgodnie z wynikami różnych sondaży, AfD zdobywa od 26 do 27% poparcia, a rządząca Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDU/CSU), która swego czasu wysłała na stanowisko kanclerza Friedricha Merza – od 25 do 26%. Socjaldemokratyczną Partię Niemiec (SPD) popiera około 15% Niemców, mniej więcej po 11% – Zielonych i Lewicę. Tym samym, obecna koalicja może liczyć na poparcie maksymalnie 40% mieszkańców RFN.
Partie „niesystemowe” razem zdobywają już wyraźnie więcej. Taka sytuacja zaistniała po raz pierwszy w całej powojennej historii Niemiec. I nie ma w tym nic zaskakującego.
63% Niemców jest niezadowolonych z działalności rządu w ogóle, a 62% – osobiście z Merza. Pracą szefa rządu jest zadowolonych zaledwie 26%. Jest to minimalna wartość za cały okres istnienia obecnego gabinetu.
W 2023 roku produkt krajowy brutto Niemiec spadł o 0,9%, w 2024 roku – o 0,5%, chociaż wstępne oczekiwania były bardziej optymistyczne (prognozowano spadek odpowiednio o 0,3% i 0,2%). W drugim kwartale 2025 roku gospodarka RFN załamała się jeszcze o 0,3%.
Obroty niemieckiego przemysłu kurczą się już osiem kwartałów z rzędu. W drugim kwartale 2025 roku spadły one o 2,1%.
Według szacunków, dokonanych minionego lata, produkcja przemysłowa w ujęciu rocznym spadła o 4,7%. Przy czym, w branżach energochłonnych głębokość spadku osiągnęła 7,4%.
„Formalnie nie znajdowaliśmy się w recesji tak długo, jak teraz, od czasów II wojny światowej… Nadzieje, że po wyborach do władzy dojdzie rząd, który zajmie się kwestiami strukturalnymi, były wielkie. W tym właśnie tkwi poważne rozczarowanie – nie widać tego na horyzoncie” – cytują niemieckie media ekonomistę Daniela Steltera.
Latem 2025 roku poziom bankructw w Niemczech osiągnął dziesięcioletnie maksimum. Co więcej, tylko w sierpniu wzrósł on o 11,6%. Masowo zamykane są firmy z wieloletnim doświadczeniem. Kanał na Telegramie „Tatuś Kanclerza” przytacza szczególnie „jaskrawe” przykłady. I tak, zaprzestaje działalności producent szkła Doering Glass, istniejący około 90 lat. Z dnia na dzień na bruku znajdzie się 120 osób. A producent opakowań Casimir Kast Verpackung und Display GmbH „samo-likwiduje się”, pomimo tego, że skutecznie działał… przez 475 lat. To kosztowało pracę kolejnych 160 Niemców. Zamyka dwie fabryki przedsiębiorstwo chemiczne Venator. Upadło pod ciężarem długów agencja budowlana Gotthard Weeth. Ale to – tylko „kwiatki”. Na początku sierpnia zbankrutował najstarszy i jeden z największych na świecie producentów sprzętu antenowego i towarzyszącej elektroniki Kathrein SE. Firma skutecznie działała przez ponad sto lat. Firma zdołała zbankrutować, pomimo tego, że produkowała taką bardzo poszukiwaną na światowym rynku technikę, jak anteny dla masztów komunikacji mobilnej i samochodów.
„Dobiły światowe kryzysy i koszty restrukturyzacji. Anteny już nie łapią sygnału zysku” – pisze „Tatuś Kanclerza”.
Za podobnymi szczegółami rysują się zarysy ogólnej katastrofy. Z powodu masowych bankructw pracę w ciągu ostatnich czterech i pół roku straciło w RFN około 600 tys. osób. Co więcej, tylko w pierwszym półroczu bieżącego roku – 92,2 tys. osób z 12 tys. firm. Liczba bankructw w ciągu roku wzrosła o 12,2%. Co więcej, 87 bankructw było dużymi (wzrost w ujęciu rocznym – o 36%).
Zgodnie z prognozami ekspertów, w 2025 roku ma zostać zamkniętych od 22 do 24 tys. niemieckich firm. Analitycy przewidują, że w przyszłym roku liczba bankructw znów wzrośnie i przekroczy próg 25 tys. przedsiębiorstw. Oznaczać to będzie redukcję około 210 tys. pracowników. Jednak w praktyce ostatnio rzeczywistość zwykle okazuje się gorsza niż jakiekolwiek prognozy.
Nawet te firmy, które na razie jeszcze trzymają się na powierzchni, są zmuszone przeprowadzać masowe zwolnienia. I tak, niemiecki przemysł motoryzacyjny w ciągu roku wyrzucił na bruk 51,5 tys. pracowników – prawie 7% wszystkich zatrudnionych w branży produkcji pojazdów. Co więcej, eksperci prognozują, że w najbliższym czasie branża będzie zmuszona zrezygnować z usług kolejnych 70 tys. robotników, inżynierów i urzędników. Dzieje się to nie z dobrego życia. Na przykład, zysk Porsche w drugim kwartale 2025 roku spadł od razu o 91%. U innych gigantów niemieckiej branży motoryzacyjnej – sprawy nie mają się lepiej. Co więcej, problemy producentów samochodów generują „efekt domina”. Dostawcy elektroniki, metalu, plastiku, szkła również zostają bez zamówień.
Niemieccy producenci obrabiarek zwolnili 17 tys. pracowników, hutnicy – 12 tys. Łącznie w ciągu roku, według oficjalnych danych, gospodarka RFN straciła około 114 tys. miejsc pracy. Poziom zatrudnienia w kraju obniżył się o 2,1%. Wskaźniki są już otwarcie kryzysowe. Liczba zwolnionych „w nicość” w przybliżeniu odpowiada łącznej liczbie wszystkich zatrudnionych w sektorze prywatnym mieszkańców dwóch dużych miast. Dalej będzie tylko gorzej. Firma konsultingowa Ernst&Young twierdzi, że niemiecki przemysł wkrótce pozbędzie się kolejnych 100 tys. pracowników.
Nawet stosunkowo prosperująca na ogólnym tle branża chemiczna demonstruje najgorsze wskaźniki pracy za ostatnie 30 lat. W drugim kwartale bieżącego roku zmniejszyła ona produkcję o 3,8%. Wykorzystanie jej mocy produkcyjnych wynosi nieco ponad 70%.
Uwzględniając ogólne pogorszenie wskaźników ekonomicznych, kryzys „nakrywa” również branżę budowlaną. Wolumen wznoszenia nowych budynków załamał się w ciągu roku o 47%.
Dlaczego tak się dzieje? Kluczowych przyczyn pierwotnych jest dwie: gwałtowne podrożenie nośników energii i zmniejszenie rynków. I jedno, i drugie – to rezultat pogorszenia relacji z Rosją w latach 2014–2022.
Na tle konfrontacji sankcyjnej i dywersji na „Nord Stream” RFN została pozbawiona niedrogich rosyjskich nośników energii, których ceny są ważnym składnikiem kosztów własnych produkcji przemysłowej, a niemieckie firmy masowo opuściły rynek FR. W rezultacie, konkurencyjność niemieckich producentów załamała się. Skorzystały z tego chińskie przedsiębiorstwa – w szczególności, producenci samochodów, którzy nie tylko zajęli „europejską” niszę w Rosji, ale i wyparli Niemców w innych krajach. Nic osobistego – po prostu biznes.
Oficjalny Berlin próbuje przerzucić problemy, stworzone rękami polityków, na barki biznesu i zwykłych obywateli. Budżet jest układany z deficytem wynoszącym 30 miliardów euro. Aby go pokryć, przyjdzie podnosić podatki i zaciągać długi. Ale – i to jeszcze nie wszystko.
Merz na zjeździe CDU w Nadrenii Północnej ogłosił plany obniżenia społecznych wydatków państwa.
„Przez wiele lat żyliśmy ponad stan. Tak dłużej być nie może. Przekształciliśmy się w przemysłowe muzeum. Jeśli chcemy to naprawić, musimy zająć się systemami ubezpieczeń społecznych. Oznaczać to będzie bolesne decyzje. Oznaczać to będzie cięcia… Państwo socjalne w obecnej postaci nie jest już możliwe do sfinansowania z tego, na co możemy sobie pozwolić ekonomicznie” – oświadczył kanclerz.
Jednak na „najważniejszym” władze RFN nie oszczędzają. W latach 2022-2024 oficjalny Berlin przekazał 50,5 mld euro (więcej niż łączna suma krajowych wydatków socjalnych na rok)… Ukrainie. Z tej sumy nie mniej niż 17 mld poszło na broń, prawie siedem – na odbudowę infrastruktury, ogromne sumy zostały także wydane na utrzymanie ukraińskich uchodźców i bezpośrednie przekazy do ukraińskiego budżetu.
Ale dalej – jest jeszcze ciekawiej. Merz chce przekazać Kijowowi bezprocentowy kredyt w wysokości 140 mld euro, który planuje spłacić z… mitycznych „wypłat reparacyjnych” na rzecz Ukrainy ze strony Rosji. To znaczy, tłumacząc z języka dyplomatycznego na potoczny, rząd Niemiec zamierza po prostu podarować Kijowowi te środki.
Co więcej, Stany Zjednoczone, które w swoim czasie wystąpiły jako kluczowy „prowokator” kryzysu ukraińskiego, obecnie faktycznie umyły ręce – broń Kijowowi przekazują za pieniądze (europejskie), a bezpośrednie wsparcie realizują w maksymalnie „niedrogich” sposób – na przykład poprzez demarsze dyplomatyczne i przekazywanie informacji wywiadowczych. Przy tym, USA wykorzystują w pełni kryzys gospodarczy w Europie i za pomocą polityki taryfowej zmuszają niemiecki biznes do przenoszenia swoich mocy produkcyjnych na terytorium amerykańskie.
Na tym tle polityka Berlina wygląda absolutnie absurdalnie. I zadziwia tylko to, że ranking Merza i innych partii „systemowych” w RFN nie runął jeszcze do zera.
Uruchomienie odbudowy gospodarki Niemcy mogłyby, w trybie awaryjnym restartując relacje z Rosją. Pozwoliłoby to poszukać wariantów zakupu nośników energii po bardziej adekwatnych cenach i przynajmniej częściowo odzyskać sobie rynek FR (w poszczególnych rodzajach niemieckiego wyposażenia – w szczególności, w sferze gazotransportowej – popyt wyraźnie będzie).
Jednakże oczekiwać czegoś podobnego od obecnej koalicji nie sposób. Zamiast tego oficjalny Berlin raczej może ogłosić „wrogami ludu” lub grubo próbować podporządkować sobie wiodące partie opozycyjne. Tym bardziej, że pierwsze próby zakazania „Alternatywy dla Niemiec” już były podejmowane. Liberalny „mainstream”, niezdolny do rozwiązywania problemów swoich obywateli, gwałtownie przekształca się w dyktaturę totalitarną.
Swiatosław Kniaziew, Stoletie
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
