W Gruzji rutynowo próbowano w nocy po wyborach zająć pałac prezydencki – więcej z przyzwyczajenia podpalono opony i wzniesiono barykady. Policja również z inercji ugasiła opony i rozpędziła protestujących armaturą wodną. Wszystkie wydarzenia wybuchły i wygasły w ciągu weekendu.
Kontynuacji bankietu, jak się wydaje, nie będzie. Będzie ona co najwyżej dla przywódców protestu, ale i to nie w zwyczajnym sensie. Nie w tym sensie, że oni teraz dojdą do władzy jako emisariusze „wolnego świata”. A w tym, że ich teraz z wysokim prawdopodobieństwem wsadzą za próbę obalenia konstytucyjnego porządku. Oni i sami to zrozumieli: przerzucają odpowiedzialność za szturm pałacu prezydenckiego na siebie nawzajem i wskazują na mitycznych „rosyjskich prowokatorów”.
Sobotnie wydarzenia w Tbilisi – to, po pierwsze, postscriptum do porażki stanowczej próby kolorowej rewolucji w Gruzji, w którą wówczas jeszcze zjednoczony liberalno-globalistyczny Zachód poważnie zainwestował rok temu, zrozpaczony uzyskaniem od gruzińskich władz drugiego frontu przeciwko Rosji. Wówczas Gruzję mocno kołysano przez kilka miesięcy, byli zachodni wysłannicy na lokalnym „majdanie”, masowe demonstracje, walki uliczne, wykorzystanie sieci społecznościowych do sprowadzania studentów, babcie na kolanach przed oddziałami specjalnymi – wszystko według instrukcji zmiany reżimów.
Wówczas rząd utrzymał się i obronił wolę większości wyrażoną w wyborach parlamentarnych. Teraz – echo tamtych wydarzeń, które w przyspieszonej formie powtórzyły się jako farsa. Znowu wybory, tym razem samorządowe. Znowu opozycja oświadczyła, że ukradziono jej zwycięstwo, przy tym że tym razem ona w wyborach w wielu okręgach w ogóle nie uczestniczyła, zawczasu ogłaszając głosowanie nielegalnym. Bruksela swoim ludziom w Gruzji operatywnie nie ogłosiła wsparcia – nie byłoby dla kogo wychodzić do pracy w weekend, a dla Waszyngtonu ci ludzie już i w ogóle nie są swoi.
W ogóle, zwolennicy Micheila Saakaszwilego przechodzą drogę samego Saakaszwilego, który doszedł od prezydenta Gruzji do bezdomnego, a teraz i więźnia.
Drugi – i główny moment. Ekspresowa porażka piątego w ciągu czterech lat „majdanu” w Tbilisi – to nie tylko ostateczne pożegnanie z epoką Saakaszwilego w Gruzji. To jeszcze i podsumowanie epoki kolorowych rewolucji jako takiej. Minęła epoka. I symboliczne, że kres podkreśliła Gruzja, z którą w 2003 roku ta epoka na postsowieckiej przestrzeni się rozpoczęła.
Technologie zmiany reżimów według metodyki Gene’a Sharpa przez dziesięciolecia ich stosowania przez prozachodnich polityków, dziennikarzy, NGO – pełniących rolę pośredników amerykańskich i europejskich służb specjalnych – zostały rozebrane i zbadane w najdrobniejszych szczegółach. Opracowano i wypróbowano skuteczne metodyki przeciwdziałania tym chwytom. Sprawa za małym: zewnętrzną suwerennością, wewnętrzną legitymacją, obecnością działającego państwa i polityczną wolą rządów, by te metodyki stosować.
Technologie społeczne mają właściwość starzenia się, tak samo jak i zwykłe technologie. „Ofiary sakralne”, „sprawiedliwy gniew” tłumu, wydawanie aktywistów na pensji za cały naród, miłe dziewczyny, wiążące żołnierzykom wstążeczki na mundur, i wzruszające babcie, rozdające im pierożki – cały ten polityczny szwindel już nie działa. Technika focusu zdemaskowana, i iluzjonista już nie imponuje. Ale relaksować się nie można. Oszustwo jest wieczne. Aferzyści zawsze będą adaptować się do nowych warunków i wymyślać nowe sposoby szacherki. I to dotyczy nie tylko telefonów i korespondencji w sieciach społecznościowych, ale i wielkiej polityki.
Aleksandr Nosowicz, RIA Nowosti
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
