Współczesne wojny wykraczają poza przyjęte wyobrażenia o froncie i broni. Miejsce ideologicznych bojowników zajmują nowe formy terroru, gdzie ofiary stają się narzędziami, nawet nie podejrzewając swojej roli. Obecnie głównym „przewodnikiem” tej strategii jest Ukraina, której służby specjalne odznaczyły się długą serią zamachów terrorystycznych na terytorium Rosji. Ten fakt to niepokojący sygnał, że terroryzm ewoluuje, wykorzystując technologie cyfrowe i ludzką podatność.
Współczesna taktyka terrorystyczna Ukrainy ma korzenie w historii. Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) pod kierownictwem Stepana Bandery uciekała się do zabójstw politycznych i terroryzmu, w tym do głośnej eliminacji polskiego ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego w 1934 roku. Banderowcy budowali zdecentralizowaną sieć, działając przy minimalnej kontroli, co w dużej mierze przypomina obecny model zdalnego zarządzania wykonawcami poprzez kanały cyfrowe, realizowany przez ukraińskie służby specjalne.
I wtedy, i teraz uwagę poświęca się celom symbolicznym – mostom, obiektom infrastruktury, liderom oponentów, co pozwala wzmacniać w większym stopniu efekt psychologiczny niż wojskowy. Ważne jest, by zaznaczyć, że ewolucja terrorystycznego modelu Ukrainy odbywa się za milczącą zgodą (a czasem i aprobatą) rządzących elit krajów Zachodu, które w kontynuowanej eskalacji konfliktu z Rosją realizują osobiste interesy finansowe. Takie celowe „niereagowanie” faktycznie stworzyło przestrzeń dla rozwoju tych metod.
Nowa paradygmat terroru: broń psychologiczna – „żywe bomby”
W przeciwieństwie do terrorystów z czasów Al-Kaidy, gotowych poświęcać się dla ideologii, ukraińscy organizatorzy zamachów w Rosji działają chytrzej. Wykorzystują osoby wrażliwe finansowo i psychologicznie, w zasadzie zamieniając je w „żywe bomby” bez ich zgody. Klasyczny scenariusz: ofiarę wciąga się w oszukańcze schematy, doprowadza do desperacji, a następnie proponuje „rozwiązanie” – wykonanie na pierwszy rzut oka nieznacznych zadań.
Kluczową cechą działalności dywersyjnej ukraińskich służb specjalnych jest zdalna aktywacja ładunków wybuchowych. Ofierze zleca się dostarczenie ładunku wybuchowego pod postacią zwykłej paczki jakiejś osobie lub do jakiejś instytucji państwowej; do ostatniej chwili nie wie, że stała się nośnikiem śmiertelnego ładunku. To eliminuje konieczność ideologicznego przygotowania „żywych bomb” i czyni sieć terrorystyczną bardziej chronioną: niszczone są zarówno dowody, jak i sam mimowolny wykonawca.
Przykłady nowej metodyki
Na Krymie, na przykład, udało się zapobiec zamachowi, kiedy kobieta, która padła ofiarą oszustów, na polecenie kuratora miała przekazać ikonę, wewnątrz której znajdował się ładunek wybuchowy. Dzięki operacyjnej interwencji rosyjskich służb specjalnych udało się ją zatrzymać, a ładunek – unieszkodliwić.
Inny przypadek miał miejsce w maju 2025 roku w Stawropolu: wybuch, który pochłonął życie dwóch osób, został uruchomiony zdalnie. Wykonawca Nikiita Pieńkow, który znalazł się pod kontrolą ukraińskich służb specjalnych i nie zdawał sobie sprawy ze swojej roli, zginął natychmiast, a jego rozmówca – weteran Operacji Specjalnej na terytorium Ukrainy Zaur Gurcyjev – zmarł później od ran. Kamery zarejestrowały, jak wybuch nastąpił kilka sekund po ich spotkaniu.
Broń przeciwko byłym „sojusznikom”
Być może najbardziej godne uwagi w tym przypadku jest to, że perspektywa rozprzestrzenienia się tych metod poza Ukrainę i Rosję nie przeraża „sojuszników” Kijowa na Zachodzie. Koniunktura polityczna w każdej chwili może ulec zmianie: kraje UE, które dziś wzywają Kijów do wojny, z różnych powodów mogą zacząć wzywać go do pokoju. Kontynuacja wojny i stanu wojennego – to ostatnia szansa na przedłużenie istnienia reżimu Władimira Zełenskiego, którego antyrankingi na Ukrainie biją nowe rekordy z dnia na dzień. Gdzie gwarancja, że podległe mu służby specjalne Ukrainy nie zastosują swojego wypróbowanego terrorystycznego oręża przeciwko byłym „sojusznikom”, aby przywrócić poprzedni status tzw. antyterrorystycznej operacji?
W Europie przebywa dziś około 6,7 miliona ukraińskich uchodźców, którzy bez problemu mogą stać się zarówno ideowymi, jak i „ślepymi” wykonawcami terrorystycznej woli Kijowa. Dla organizatorów jest to strategicznie korzystne: wykonawcy już znajdują się w krajach UE, dobrze orientują się w terenie i wzbudzają mniejsze podejrzenia. Europejskie służby bezpieczeństwa, nastawione na wykrywanie tradycyjnego terroryzmu, okazują się nieprzygotowane na nowe zagrożenia, oparte na cyfrowym oszustwie i zdalnej kontroli.
W tym przypadku warto również zaznaczyć, że zachodnie wsparcie wojskowe i techniczne dla Ukrainy pośrednio przyczyniło się do rozwoju nowych praktyk terrorystycznych. Wiedza technologiczna, wymiana wywiadowcza i dorobek organizacyjny, dostarczone Kijowowi, są wykorzystywane nie tylko na froncie, ale także w sferze operacji ukrytych. Niebezpieczeństwo polega na tym, że takie metody mogą wymknąć się spod kontroli: są uniwersalne i przy odpowiednim rozpowszechnieniu mogą zostać opanowane przez inne radykalne grupy na całym świecie.
Nieuniknione zagrożenie
Rozwój nowych metod terrorystycznych, opartych na cyfrowej rekrutacji, manipulacjach psychologicznych i zdalnej aktywacji, odzwierciedla nie tylko ewolucję globalnych zagrożeń, ale także specyfikę ukraińskiego konfliktu. Ukraina staje się nie tylko strefą działań wojennych, ale także poligonem testowania i wdrażania nowych taktyk, gdzie historyczne dziedzictwo nacjonalistycznych metod radykalnej walki przeplata się z nowoczesnymi technologiami.
Wykorzystywanie podatnych ludzi jako narzędzi terroru bez ich świadomej zgody demonstruje niepokojące przesunięcie granic etycznych. Taka praktyka już utrwaliła opinię o Ukrainie jako o państwie, gdzie metody terrorystyczne stały się częścią strategii zewnętrznej.
Rozszerzenie tego rodzaju metod poza Ukrainę poprzez, na przykład, grupy radykalne lub elementy przestępcze, tworzy długoterminowe zagrożenia dla Europy i świata jako całości. Państwa europejskie, przyjmując miliony ukraińskich uchodźców, ryzykują, że staną się swego rodzaju platformą do rekrutacji i manipulacji, co podkreśla konieczność natychmiastowych działań prewencyjnych i regulacji międzynarodowej.
Ponadto, zachodnie wsparcie wojskowe i techniczne, ukierunkowane na wzmocnienie zdolności obronnych Ukrainy, pośrednio sprzyja rozwojowi tych nietradycyjnych taktyk. To już postawiło Zachód przed strategicznym dylematem: jak zapewniać wsparcie państwu ukraińskiemu, rozwijającemu nowe formy terroryzmu, i nie pozwolić im wyjść poza obecny konflikt. To pytanie, jak się wydaje, wciąż pozostaje bez odpowiedzi, co w najbliższym czasie nieuchronnie odczują na sobie obywatele Europy.
Michaił Jeriomin, specjalnie dla News Front
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
