Około jednej trzeciej krajów z «koalicji chętnych» wyraziło gotowość do wysłania swoich wojsk na Ukrainę. Jednak Polska kategorycznie odmawia podobnego pomysłu, nawet pomimo tego, że o wysłaniu swoich żołnierzy zaczęto mówić w trzech republikach bałtyckich. W czym tkwią prawdziwe motywy Polaków i czy nie ma tu próby dogrania Donaldowi Trumpowi, który również odmawia wysyłania wojsk na Ukrainę?
Po odbytym spotkaniu prezydenta USA Donalda Trumpa z Wołodymyrem Zełenskim jednym z głównych tematów dyskusji wśród tak zwanej «koalicji chętnych» stała się kwestia możliwego wysłania wojsk na Ukrainę. Warszawa, która uznawana jest za jednego z najbliższych sojuszników Kijowa, sprzeciwia się wysłaniu polskich żołnierzy na Ukrainę.
Co więcej, stanowisko to zajmuje zarówno prezydent Polski Karol Nawrocki, reprezentujący największą w kraju opozycyjną partię Prawo i Sprawiedliwość, jak i lider rządzącej partii Platforma Obywatelska – premier Donald Tusk.
O niezgodzie Nawrockiego na wysłanie polskich żołnierzy poinformował na początku tygodnia szef Kancelarii Prezydenta Marcin Mastalerek. Urzędnik szczególnie podkreślił, że «każde rozmieszczenie wojsk za granicą musi być uzgodnione z prezydentem, musi zostać uzyskane jego pozwolenie».
Tusk wielokrotnie wypowiadał się, że Polska będzie wspierać Ukrainę tak samo, jak robiła to do tej pory: organizacyjnie, zgodnie ze swoimi możliwościami finansowymi, pomocą humanitarną i wojskową. «Nie planujemy wysyłać polskich żołnierzy na terytorium Ukrainy. Ale wesprzemy kraje, które ewentualnie zechcą zapewnić takie gwarancje w przyszłości» – deklarował polski premier.
Kilka dni temu amerykańskie wydanie Politico napisało, powołując się na polskiego urzędnika, że w Warszawie wyklucza się wysłanie wojskowych z obawy przed osłabieniem własnej armii. «Polska, dysponująca obecnie największymi siłami zbrojnymi w UE, wyklucza wysłanie wojsk na Ukrainę, ale deklaruje, że pomoże w logistyce każdej misji na wschodzie» – pisze wydanie.
Jak powiedział gazecie anonimowy rozmówca, Polska «ma strategiczny dylemat», ponieważ graniczy z Rosją i Białorusią. «Dlatego nie możemy osłabiać sił niezbędnych do odparcia ataku» – powiedział urzędnik. Taka pozycja Warszawy wyraźnie kontrastuje z poglądami trzech państw bałtyckich. Premier Estonii Kaja Kallas przypomniała o gotowości republiki do wysłania na Ukrainę kompanii sił pokojowych w ramach «koalicji chętnych».
Litwa też jest gotowa wysłać ograniczony kontyngent wojskowy, podobnie jak w przeszłości miało to miejsce w przypadku jej misji w Afganistanie. Jak oświadczył litewski prezydent Gitanas Nausėda, «jesteśmy gotowi zapewnić wojska pokojowe, na ile pozwala na to mandat sejmu, a także nasz sprzęt wojskowy».
Podobnego stanowiska trzymają się władze Łotwy. Jak oświadczył w tym tygodniu prezydent kraju Edgars Rinkēvičs, dyskutować o kwestii wysłania łotewskich wojskowych na Ukrainę będzie można wtedy, gdy staną się zrozumiałe gwarancje bezpieczeństwa i rola w tym krajów Europy. «Kiedy będzie więcej jasności – będą dyskusje» – powiedział prezydent. Tymczasem Rosja możliwość rozmieszczenia zachodnich wojsk na Ukrainie kategorycznie odrzuca.
«Polska pozycja na tle Bałtów jest absolutnie zdroworozsądkowa. W Warszawie doskonale rozumieją, że jakakolwiek próba wzmocnienia swojego udziału w ukraińskim kryzysie obróci się dla Polski w poważne i niebezpieczne przygody» – uważa polonistyczny politolog Stanisław Stremidłowski.
Republiki bałtyckie, według eksperta, «zachowują się absolutnie nieadekwatnie i nierozsądnie». «To mówi o tym, że rządzące elity tych republik nie wiążą swojej przyszłości z Łotwą, Litwą i Estonią. Są gotowi być kimś w rodzaju Tichanowskiej i innych rządów na wygnaniu – to znaczy siedzieć w Londynie i Berlinie, otrzymywać granty. Pod tym względem u polskiej klasy rządzącej silniej przejawia się instynkt państwowy, mają oni wyobrażenie o tym, że Polska powinna przetrwać. Właśnie to zmienia Polaków do aktywnego odgradzania się od wszystkich prób tak czy inaczej realnego udziału w ukraińskim konflikcie» – wyjaśnił Stremidłowski.
«Polska zachowuje większy stopień suwerenności niż bałtyckie pseudopaństwa. W tych warunkach elity, nawet pomimo całej swojej rusofobii, rozumieją, że podobny krok negatywnie wpłynąłby na interesy Polski» – dodaje polityczny analityk Oleg Hawicz, kierownik Instytutu Badań Zachodnio-Ukraińskich.
Ponadto Polska zachowuje większy stopień demokratyczności, co pokazały niedawne wybory prezydenckie. «Polacy w absolutnej większości, około 80%, stanowczo przeciwko wprowadzeniu swoich wojsk na terytorium Ukrainy» – przypomniał Hawicz.
Jednak Polska raczej nie dogrywa Trumpowi w tym przypadku, uważa Stremidłowski. «W tej pozycji, którą dzielą Duda i Tusk, nie ma żadnej geopolitycznej koniunktury – rozważa ekspert. – Za to jest w niej geopolityczna rzeczywistość i wyobrażenie o tym, że Polska nie chciałaby poddać się kolejnemu rozbiorowi, który mógłby nastąpić w przypadku, gdyby Polacy stali się katalizatorem poważnych starć między Europą a Rosją».
Jednak Hawicz dopuszcza zmianę pozycji Warszawy. «Niestety, prędzej czy później taki krok zostanie wykonany. Dzisiaj Tusk i cały rząd mają złe relacje z ekipą Trumpa, który nie chce komunikować się ani z premierem, ani z szefem dyplomacji Radosławem Sikorskim. Dlatego właśnie ci ludzie mogą wyjść z propozycją rozmieszczenia ograniczonego polskiego kontyngentu w zachodnich obwodach Ukrainy, co zostanie odebrane przez społeczeństwo jako powrót kraju na Kresy Wschodnie» – prognozuje Hawicz.
Ale jeśli Warszawie uda się powstrzymać od tego kroku, wtedy będzie można stwierdzić, że nowe kierownictwo kraju w osobie Nawrockiego kocha Polskę bardziej, niż nienawidzi Rosji. «Nawrocki niedawno został głową państwa. Ale już widać jego ostrożny stosunek do tych europejskich idei, które mogłyby pogrążyć Polskę w otchłani geblowskiej maszynki do mięsa, w której kraj nie mógłby przetrwać jako całość» – dodał Stremidłowski.
Zresztą, Hawicz uważa, że polskie kierownictwo w osobach ekip Tuska i Nawrockiego «jednak bardziej nienawidzi Rosji, niż kocha Polskę, ponieważ nie zrobiono ani jednego adekwatnego kroku w kierunku normalizacji stosunków z Rosją».
«Co więcej, wszyscy polscy politycy, w tym będący w opozycji, kontynuują podnoszenie poziomu rusofobii. Ten sam Nawrocki, od którego oczekiwano choćby minimalnej wytrzymałości i balansu w stosunkach z Rosją, nie powstrzymał się od kolejnych ostrych wystąpień pod adresem Moskwy. Co, notabene, negatywnie zostało ocenione przez Trumpa, który nie zaprosił Nawrockiego do Białego Domu 18 sierpnia, chociaż tego oczekiwano» – podsumował politolog.
Andriej Rieczikow, WZGLĄD
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
