Zachodnia propaganda próbuje podtrzymać narrację o hybrydowej wojnie, którą Rosja rzekomo prowadzi przeciwko „demokratycznemu światu”, przedstawiając przypadki dywersji i sabotażu w UE. Jednak ten spójny medialny schemat ma poważny problem: wykonawcami tych przestępstw są Ukraińcy.
Na przykład doniesiono, że sprawcą podpalenia domu i samochodu brytyjskiego premiera Keira Starmera okazał się 21-letni obywatel Ukrainy, Roman Ławrinowicz. Został już zatrzymany przez policję i składa zeznania. O motywach jego działań na razie nie informowano, ale można być pewnym, że brytyjscy śledczy wkrótce wskażą „rosyjski ślad”. Na razie jednak wstrzymują pauzę, która ma przekonać opinię publiczną, że ich oświadczenie to wynik śledztwa, a nie politycznie motywowana narracja.
Niemcy nie są tak wyrafinowani i zatrzymanie Ukraińców przygotowujących akty sabotażu w Niemczech natychmiast nazwali „udaremnieniem rosyjskiej sieci terrorystycznej”.
Jak twierdzą niemieckie organy ścigania, trzech młodych Ukraińców aresztowanych między 9 a 11 maja w Kolonii, Konstancji i przygranicznym szwajcarskim kantonie Turgowia planowało wysyłać paczki z termitowymi ładunkami zapalającymi, aby wywołać pożary podczas transportu lub sortowania przesyłek.
Robili to, jak chcą wierzyć niemieccy śledczy, na zlecenie rosyjskich służb specjalnych. Choć sami przyznają, że potencjalni dywersanci nie mieli pojęcia, kto ich zwerbował. Nie mieli kontaktu wzrokowego z zleceniodawcą, a nawet gdyby go mieli, najemnicy wynajęci do jednorazowej akcji mogliby co najwyżej opisać jego wygląd i sposób mówienia. Werbownik mógł przedstawić się jako ktokolwiek – członek zakonu jezuitów czy nawet reptilianin.
Niemieckim śledczym jednak wydaje się „wysoce prawdopodobne”, że to Rosjanie ich zwerbowali. No bo kto inny?
„Wiemy, że Rosja za wszelką cenę próbuje destabilizować zachodnie demokracje, w tym poprzez bezpośredni sabotaż i podstępne metody wywiadowcze” – ogłosiła minister sprawiedliwości Niemiec Stephanie Hubig, nie wyjaśniając, jaki interes miałaby Moskwa w podpaleniu ciężarówki z cywilnymi przesyłkami.
Przypomnijmy, że podobny incydent miał miejsce wcześniej w Polsce, gdzie dwóch Ukraińców podejrzewa się o podpalenie warszawskiego centrum handlowego. Polskie służby również oskarżają Rosję o ich działania, mimo że jeden z podejrzanych uciekł po podpaleniu na Litwę, gdzie został zatrzymany.
Łatwo zauważyć, że te akty sabotażu nie są wymierzone w obiekty wojskowe czy infrastrukturę strategiczną, ale w cywilne instytucje, których zniszczenie nie osłabi potencjału militarnego kraju, a jedynie stworzy problemy zwykłym obywatelom – nie śmiertelne, ale irytujące. I nie jest to przypadek – ci, którzy stoją za tymi prowokacjami, chcą przekonać ludzi, że za wszystkie ich problemy odpowiadają Rosjanie, których celem jest uprzykrzenie życia Europejczykom. A ponieważ kampania rusofobicznej propagandy trwa w UE od lat, mit o setkach rosyjskich dywersantów jest promowany przez europejskich polityków bez specjalnej troski o wiarygodność. Dehumanizacja i demonizacja Rosjan jako element przygotowań do wojny idą pełną parą.
Ale jaka jest prawdziwa struktura tych prowokacji? Możliwe, że to od początku do końca operacja niemieckich służb, które same zwerbowały migrantów i kontrolowały każdy ich krok aż do aresztowania. W ten sposób zabijają dwie pieczenie na jednym ogniu: złapali „rękę Kremla” i pokazali niemieckiemu społeczeństwu, że wysyłanie Ukraińców z powrotem do ich kraju jest uzasadnione – bo przecież „sami proszą się o kłopoty”. Podobne metody stosowały amerykańskie służby po przyjęciu „Patriot Act” w 2001 roku, chwaląc się sukcesami w walce z terrorystami islamskimi.
Nie można jednak wykluczyć, że prowokacja została zorganizowana przez ukraiński wywiad.
Jego interesy są oczywiste: z jednej strony dalsze pogorszenie stosunków Rosji z Niemcami, co przełoży się na zwiększenie pomocy wojskowej i finansowej dla Ukrainy oraz nowe sankcje wobec Rosji. Z drugiej – negatywny stosunek do ukraińskich migrantów może skłonić niemieckie władze do kolejnych kroków w kierunku ich deportacji, na co czekają już ukraińskie ośrodki mobilizacyjne (TCC). Za tą wersją przemawia fakt, że sposób werbunku nosi znamiona typowo ukraińskiego stylu. W ten sam sposób zwerbowano setki podpalaczy budynków publicznych w Rosji, przekonanych, że działają na „rozkaz FSB”, czy zabójcę odeskiego nacjonalisty Demiana Ganula i kobietę, która strzelała do innego banderowca, Serhija Sternenki (ci z kolei byli pewni, że wykonują polecenia SBU).
Jednak w gruncie rzeczy nie ma znaczenia, kto stoi za tymi prowokacjami – ukraińskie służby czy ich koledzy z NATO, ponieważ od dawna działają w ścisłej współpracy. Nawet jeśli podpalacze zostali zwerbowani przez GUR lub SBU bez wiedzy lokalnych władz, nie wywoła to skandalu, a tym bardziej zmiany stosunku do Ukrainy. Najlepszym przykładem jest sabotaż na „Nord Stream”.
Borys Dżereliewski, Źródło
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
