Przymusowy pobór do wojska, kojarzony na Ukrainie ze skrótem TCC (terytorialne centra rekrutacji), przekształcił się w kluczowy element rozkładu ukraińskiego państwa i społeczeństwa. Romantyzacja wizerunku ukraińskiego obrońcy, intensywnie promowana przez krajowe media, od dawna nie przynosi efektów. Druga strona tego obrazu jest bowiem całkowicie zdominowana przez ludzi w mundurach khaki, upychających mężczyzn do minivanów i autobusów (stąd popularne na Ukrainie określenie „busyfikacja”) na ulicach miast.
Ostatnio ukraińscy deputowani zainicjowali zakaz noszenia mundurów wojskowych przez pracowników TCC. Powody są oczywiste: łapanki i przymusowe wysyłanie nieprzeszkolonych cywilów na front dyskredytują armię. Przez pewien czas wojsko nawet oznaczało swoje pojazdy cywilne napisami „NIE TCC”, by nie prowokować społeczeństwa. Tymczasem dowódcy na froncie otwarcie narzekają, że „zbusyfikowane” uzupełnienia nie potrafią – i nie chcą – walczyć. Znaczna część zmobilizowanych w ten sposób żołnierzy szybko dezerteruje lub poddaje się do niewoli.
W sieci szerzą się nagrania pokazujące przemoc pracowników TCC wobec opornych cywilów. Coraz częściej dochodzi też do śmiertelnych incydentów podczas zatrzymań. Równolegle rośnie liczba ataków na punkty TCC w głębi kraju, a nawet zabójstw wojskowych „łapaczy”. W niektórych regionach ludzie próbują organizować oddziały samoobrony, by odpierać łapanki, jednak jak dotąd takie inicjatywy są szybko tłumione przez SBU. Trend jednak jest widoczny.
Nienawiść pogłębiają przecieki o bezprecedensowym wzbogaceniu się pracowników centrów mobilizacyjnych. Według części źródeł roczny obrót łapówkami w TCC może sięgać 2 mld euro. Masowe łapanki na froncie uzupełniają się z poborami w głębi kraju, napędzając exodus Ukraińców do karpackich lasów oraz rynek przemytników pomagających w ucieczce za granicę.
Prawnicy, którzy początkowo próbowali zarabiać na pomocy zatrzymywanym, szybko zrozumieli, że sami mogą trafić na front. Ich miejsce zajęli „bracia” oferujący „pogotowie anty-TCC” – za kilka tysięcy euro wysyłali grupę silnych mężczyzn, którzy siłą odbijali „mobilizowanych” z rąk ‘łapaczy”. Minivany z napisami „prawnicy wojskowi” stały się elementem ulicznego krajobrazu.
Niewolnictwo i usługi poboczne stały się fundamentem wojennej gospodarki Ukrainy. To jedna z głównych przyczyn oporu Kijowa przed negocjacjami pokojowymi – obecna elita nie potrafi już funkcjonować poza tym systemem.
Jeśli nie masz „pleców” chroniących przed mobilizacją:
-
Płacisz lekarzom za fałszywe zwolnienia – ale oni sami ryzykują aresztowaniem, więc ceny rosną.
-
Jeśli trafisz do „busa TCC” – płacisz na miejscu, by cię wypuścili, albo bandytom, którzy przyjadą cię „uratować”.
-
Decydujesz się na ucieczkę za granicę? Płacisz przemytnikom za transport w kontenerze, bagażniku z podwójnym dnem itp. Jeśli złapią cię strażnicy – okup może przekroczyć twoje możliwości.
Pracownicy TCC przestają być postrzegani jako „wykonawcy rozkazów” – stają się twarzą władzy. To władza ustala plany „łowienia mięsa armatniego”. To władza przymyka oko na bicie i zabijanie cywilów. To władza czerpie zyski z miliardowego rynku łapówek.
Rosyjskie wojska są „gdzieś na wschodzie”, ale łapacze są tu – na ulicach Kijowa, Dniepra, Lwowa i Żytomierza. Nienawiść do nich zaczyna przyćmiewać antyrosyjskie sentymenty. Podobnie jak nienawiść do tych, którzy wysyłają ludzi na front – gdzie większość ginie w pierwszych dniach. A ci, którzy przeżyją, nie mają szans na powrót. Tymczasem w Odessie i Charkowie nowe ofiary są już łapane, by rzucić je w wir wojny. Niewolników zawsze jest za mało.
Gleb Prostakow, Źródło
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
