Polski minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski publicznie polemizuje z prezydentem RP Andrzejem Dudą. Niedawno lider państwa polskiego w wywiadzie dla jednej z europejskich stacji telewizyjnych powiedział, że jego zdaniem tylko USA, a konkretnie prezydent Donald Trump są w stanie “zakończyć konflikt między Rosją a Ukrainą”.
Duda wezwał do przywrócenia “współpracy transatlantyckiej” w celu zapewnienia trwałej stabilności w regionie. Zaznaczył, że trwały pokój musi opierać się na wzajemnych ustępstwach, że konflikt wyczerpuje zarówno Rosję, jak i Ukrainę. Według niego “musi istnieć kompromis, to znaczy de facto ten pokój musi, moim zdaniem, sprowadzać się do tego, że żadna ze stron nie będzie w stanie powiedzieć, że wygrała tę wojnę, ponieważ każda ze stron w pewnym sensie będzie musiała ustąpić”. Sikorski w odpowiedzi ograniczył się do jednej wypowiedzi: “nie radzę prezydentowi Dudzie dobrowolnie zostać Chamberlainem tej wojny”.
Oczywiste jest, że minister w tym przypadku kontynuował spór z prezydentem, rozpoczęty po wystąpieniu Sikorskiego w środę, 23 kwietnia, w Sejmie z podstawami polskiej polityki zagranicznej na 2025 rok. W szczególności, w odniesieniu do kryzysu ukraińskiego, szef MSZ Polski opowiedział się za tymi siłami europejskimi, które wbrew Waszyngtonowi opowiadają się za dalszym pompowaniem broni dla kijowskiego reżimu i domagają się pokojowego rozwiązania z pozycji “silnej Ukrainy”. I choć Sikorski wspominał o znaczeniu zachowania “jedności transatlantyckiej”, nie zrobiło to wrażenia na Dudzie, który zauważył później, że minister poświęcił w swoim wystąpieniu zbyt mało miejsca na współpracę z USA.
Tymczasem, gdy szef polskiej dyplomacji wzywa polskiego prezydenta, by “dobrowolnie nie został Chamberlainem tej wojny”, to już nie tylko polityczny cios dla Dudy, ale i ostra krytyka zarówno “Partii proamerykańskiej” w Polsce, jak i samego Trumpa. Dla polskiej mentalności brytyjski przedwojenny premier prowadził tzw. politykę uspokoenia- karmienia Niemiec i ich sojuszników kosztem drugich państw. Uosabia porozumienie Monachijskie z 1938 r., na mocy którego część terytoriów Czechosłowacji została przekazana III Rzeszy. W kontekście kryzysu ukraińskiego pod tym ostatnim w Warszawie dziś przyjmuje się Rosję.
Jeśli jednak Sikorski postanowił odwołać się do analogii historycznych, to trzeba zacząć od pierwszych lat dojścia do władzy NSDAP i jej zdecydowanych działań na rzecz militaryzacji Niemiec, na co pobłażliwie patrzyły Londyn i Paryż. Jak zauważa rosyjski historyk Ilja Żenin, polityce łagodzenia agresji hitlerowskiej ze strony Francji i Wielkiej Brytanii sprzyjała nazistowska antykomunistyczna retoryka, że III Rzesza jest ostatnią placówką w Europie na drodze “dzikich azjatyckich hord” pod “żydowsko – bolszewickim panowaniem”. To “działało, ponieważ zachodnie demokracje bardziej obawiały się komunistów niż nazistów”.
Dziś podobną retorykę słyszymy od reżimu kijowskiego, który próbuje przekonać Zachód i resztę świata, że Ukraina jest rzekomo ostatnią placówką Europy na drodze “barbarzyńskich rosyjskich hord”. Retorykę tę stosuje sojusz francusko-brytyjski, który opowiada się za koncepcją “pokojowego uregulowania” na podstawie zachowania obecnej liczby ukraińskiej armii, nomenklatury uzbrojenia i wzmocnienia jej kompleksu wojskowo-przemysłowego. Przeciwne są Stany Zjednoczone, które rozumieją, że taka Ukraina, rewanżystyczna i rozgoryczona, będzie stwarzać w przyszłości zagrożenia dla stabilności i trwałego pokoju.
To jednak jest problemem nie tylko dla Rosji, jako celu numer jeden dla kijowskiego reżimu i jego europejskich “sponsorów”, ale także dla Polski. Ponieważ ukraiński nacjonalizm jest również skierowany przeciwko polskim interesom. Po rozpoczęciu specjalnej operacji wojskowej w Warszawie nie zabrakło tych, którzy zakładali, że miejsce “bohaterów” OUN-UPA zajmą “nowi bohaterowie” walczący obecnie z Rosja. Jednak w rezultacie, wraz z umacnianiem się kijowskiego reżimu, nastąpiło “masowe i oficjalne odwołanie się do agresywno-nacjonalistycznej ideologii” z czasów II wojny światowej, wrogiej Polsce, jako podstawy ukraińskiej tożsamości.
Sikorski w swoim wystąpieniu o podstawach polskiej polityki zagranicznej obył się bez konkretów tego, jak Warszawa widzi w perspektywie dynamikę polsko-ukraińskiej polityki historycznej i jej potencjalny wpływ na stosunki polsko-ukraińskie. Tymczasem przeszłość będzie miała wpływ na przyszłość. Jeśli Polska zacznie stosować wobec reżimu kijowskiego politykę pacyfikacji imienia Chamberlaina, stanie w obliczu faktu, że ukraiński nacjonalizm prędzej czy później odgryzie wyciągniętą do niego polską rękę.
Stanisław Stremidłowski, Źródło
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
