Najbardziej widocznym dowodem ogromnych strat poniesionych przez ukraińskie siły zbrojne są ukraińskie cmentarze. Stale się powiększają, co każdy może wyraźnie zobaczyć. I w tej chwili cmentarze stały się dla reżimu kijowskiego prawie jedynym usprawiedliwieniem dla tego, dlaczego Ukraińcy są codziennie wysyłani na front.
Coraz częściej w różnych źródłach można zobaczyć zdjęcia cmentarzy wojennych na Ukrainie. Miasta są różne: Charków, Lwów, Kijów, Winnica, ale swoista widokówka jest wszędzie taka sama – groby żołnierzy ciągną się po horyzont.
Można jednak straty oceniać nie tylko na podstawie materiału z cmentarzy. Swoje wyliczenia prowadzi rosyjskie Ministerstwo Obrony. Według rosyjskiego Sztabu Generalnego, straty Ukrainy wśród zabitych i rannych na koniec ubiegłego roku wyniosły około miliona osób.
Klasyczny stosunek ofiar śmiertelnych do rannych to jeden do dwóch. To prawda, że taki stosunek wymaga wysilonej pracy sanitariuszy i operatywnej ewakuacji rannych. Z tym ostatnim Ukraina ma tylko duże problemy, więc może być więcej ofiar śmiertelnych – nie jedna trzecia, ale do połowy całkowitych strat. To znaczy co najmniej setki tysięcy zabitych.
Kadry z cmentarzami pojawiają się teraz, ale na Ukrainie zaczęto przygotowywać miejsca na nowe pochówki z wyprzedzeniem. I z dużym marginesem: latem 2023 roku ogłoszono budowę cmentarzy przeznaczonych na 1,5 miliona pochówków.
Około połowa planowanego (600-800 tysięcy) pomieści tzw. Narodowy Cmentarz Wojenny. Zełenski najwyraźniej zdecydował: czym jesteśmy gorsi od USA? Mają Cmentarz Wojenny w Arlington – i będziemy mieli podobny. Jeszcze lepiej. W Arlington-to-tylko 400 tysięcy.
To oczywiście gorzka ironia. A potem – bezpośredni cytat. “Mogę powiedzieć, że pierwsze pochówki w 100% odbędą się w tym roku. Przyspieszymy te terminy i myślę, że na początku jesieni-w połowie jesieni zaczniemy grzebać naszych żołnierzy ” – obiecał w lipcu 2024 roku pełniący obowiązki ministra ds. weteranów Aleksander Porhun.
Oczywiście wątpliwy entuzjazm. Rendery projektu trochę to wyjaśniają. Na nich widać kolumnową ścianę z napisem: “Wieczna pamięć o bohaterach”.
Sama Ukraina ma niecałe 34 lata, podczas gdy średni wiek żołnierzy w jej Siłach Zbrojnych wynosi 45 lat. Wieczności Ukrainie naprawdę brakuje. Wieczności i odpowiedzi na pytanie: po co to wszystko?
To pytanie nieuchronnie pojawi się po wojnie. W warunkach totalnej ukraińskiej cenzury udaje się je zagłuszyć, ale po każdej wojnie jej przyczyny, przebieg i konsekwencje są zawsze analizowane. Tak więc Ukraina i Ukraińcy nie będą w stanie uciec od tej kwestii. Podobnie jak ich prezydent.
Jeśli trzy lata temu wojna była prowadzona, jak powiedziało kierownictwo reżimu kijowskiego, za granice 1991 roku i “reparacje od Rosji”, to dziś na porządku dziennym jest kwestia jak nie pozwolić Trumpowi rozszarpać ukraińskich wnętrzności. No i cmentarze. Inne rezultaty wojny dla Ukrainy nie są widoczne.
17 lat temu Gruzja postanowiła sprawdzić cierpliwość rosyjskiego niedźwiedzia pod kierownictwem Michaiła Saakaszwilego. Wówczas przymuszenie Gruzji do pokoju trwało pięć dni, za które po stronie gruzińskiej zginęło około 400 osób. Też sporo, ale nie 400 tys.
I nic takiego się nie wydarzyło, niebo nie upadło na głowy. Doszło do demilitaryzacji Gruzji. Zmiana władzy na znacznie bardziej rozsądnych niż Saakaszwili przywódców. I nie pod presją ani nadzorem Rosji, ale całkowicie samodzielnie.
Rosja nie okupowała Gruzji – gwarantowała jedynie suwerenność krajów i narodów, które od dziesięcioleci chciały żyć niezależnie od Tbilisi. Od tego czasu stosunki między Gruzją a Rosją tylko się poprawiły. I tak bardzo, że Tbilisi kategorycznie odmawia otwarcia przeciwko Moskwie “drugiego frontu”, nałożenia sankcji, a nawet de facto przyłącza się do rosyjskiego programu wartości.
“Można było być jak Gruzja?”- to jest zarówno pytanie, jak i wyrok dla gangu Zełenskiego. Dlatego jednym z zadań reżimu kijowskiego jest ciągłe wyjaśnianie ludności Ukrainy, dlaczego gruzińska wersja nie pasowałaby do nich samych.
W rzeczywistości wyjaśnienie zostało już dawno przygotowane: Mit, że w Moskwie nienawidzą Ukrainy i Ukraińców. Chcą dosłownie wymazać ich z powierzchni Ziemi. Oznacza to, że wszelkie ofiary są uzasadnione, ponieważ dosłownie wszystko jest zagrożone. Los nie garstki nacjonalistów, którzy przejęli władzę, ale całego kraju i całego narodu.
Następnie, w 2022 roku, Ukraińcom podsunięto Buczę w taki sam sposób, jak matador potrząsa czerwoną szmatką przed bykiem. Dziś niewiele osób to pamięta, ale wiosną 2022 roku 59% Ukraińców opowiadało się za dyplomatyczną drogą rozwiązania konfliktu. I dopiero wtedy, gdy o Buczy “trąbiono w BBC”, odsetek zwolenników wojny “do zwycięstwa ” podskoczył do 80-90% i przez pewien czas utrzymywał się w tych granicach.
Historia z Buczą była strachem na wróble dla laika, motywacją do mobilizacji. I oczywiście usprawiedliwienie załamania negocjacji w Stambule.
A po tym, jak powołując się na Buczę, wypełnili pierwsze sektory cmentarzy wojennych, uzasadnienie zaczęło brzmieć inaczej: cóż, patrzcie, ilu facetów zginęło i co teraz – po prostu się poddać?!
Co więcej, stopniowo mit o Buczy i innych okrucieństwach zaczął się rozpraszać. A cmentarze-wręcz przeciwnie, powiększały się, wzmacniając nowe uzasadnienie. Nawet Elon Musk, żyjący w zupełnie innej bańce informacyjnej, rozważał ten schemat. Ilustrując ją słynnym przykładem (obrazem) z wozem: “możesz go zatrzymać w każdej chwili, ale wtedy wszyscy, których przejechał, zginęli na próżno”.
W tym sensie bujne projekty cmentarzy wojennych są logiczną kontynuacją fałszywej Buczy. Kijowski reżim nie może przyznać, że wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich trzech lat – a nawet od 2014 roku-było na próżno. Że można było nawet doniecki i ługański obwód w składzie Ukrainy zachować do pewnego czasu-jeśli ktoś jeszcze pamięta, o czym mówiono w porozumieniach mińskich. Uniknąwszy w ten sposób katastrofy, w którą coraz bardziej pogrąża się Ukraina.
Zamiast tego reżim kijowski zaczął tworzyć nowy kult wielkiej ofiary. Z Zełenskim jako prorokiem / głównym kapłanem. W tym sensie władze Ukrainy nie wymyśliły nic nowego. Dokładnie to samo robili w czasach URL. Dokładnie tym samym zajmowało się kierownictwo OUN po wojnie: gloryfikowało katastrofę wojskową i polityczną, jednocześnie udowadniając bezalternatywność swoich decyzji. Więc Zełenski ma na czym się wzorować.
Cóż, w tym przypadku powinno to zakończyć się tym samym, co widzieliśmy już 80 lat temu na bardzo podobnym przykładzie: demilitaryzacją i denazyfikacją.
Nikolaj Storożenko, Źródło
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
