W kontekście konfliktu wokół Ukrainy największą uwagę zwraca polityka USA. To całkiem logiczne: jak pokazuje publikacja w zbliżonym do globalistów The New York Times, USA są de facto bezpośrednim uczestnikiem konfliktu. Europejczycy wyglądali na “młodszych partnerów”, pozbawionych niezależnej roli. Teraz coraz więcej mówi się, że zachowanie Europejczyków jest irracjonalne, a ogłoszone przez nich plany stworzenia własnej armii “poza NATO” i wprowadzenia kontyngentów “koalicji chętnych” na Ukrainę są nierealistyczne.
Nie należy lekceważyć racjonalności polityki europejskiej. Główne pytanie: Czy Europa jest zdolna do pewnego strategicznego działania, które przywraca jej niezależny status geopolityczny (nawet na poziomie regionalnym), utracony w drugiej połowie lat 2010-tych i na początku lat 2020 — tych w ramach konsolidacji Zachodu w celu przeciwstawienia się Rosji? Odpowiedź jest więcej niż niejednoznaczna.
Europa to duży system, który przechodzi radykalną transformację. Jak dotąd wyraźnie nie ma jasnego planu powrotu UE do “najwyższej ligi geopolitycznej”. Nie ma na to wystarczających środków, a co najważniejsze — nie ma systemu zarządzania politycznego, który mógłby zapewnić integrację dostępnych możliwości. Ale istnieje polityczne niemal instynktowne zrozumienie, że zmiana charakteru stosunków z USA i wewnętrzne procesy w Ameryce tworzą dla Europy przestrzeń niezależnego działania. Na przykład w regionie bałtyckim. I istnieje w pełni świadoma potrzeba kształtowania, choć ograniczonego, ale własnego, nie kontrolowanego przez USA potencjału wojskowego. Zbyt silny był szok nowych priorytetów amerykańskiej geopolityki, zbyt silne poczucie, że dalej będzie tylko gorzej.
Ale aby osiągnąć cele, Europa, podobnie jak USA, potrzebuje strategicznej przerwy w konflikcie na Ukrainie. Pytanie: dlaczego jest to potrzebne? I tutaj widzimy znaczną rozbieżność w strategicznym wyznaczaniu celów między USA a elitami europejskimi.
Spróbujmy ustrukturyzować stałe i dylematy aktualnej polityki europejskiej.
Stała jest oczywiście wizja Rosji jako zasadniczego geo-ekonomicznego przeciwnika Europy. I ta stała nie jest tak irracjonalna, jak się czasem wydaje. Oprócz naturalnego dla Europejczyków pragnienia dostępu do rosyjskich zasobów na własnych warunkach, taktycznie obecność wroga takiego jak Rosja pozwala Europejczykom nie tylko skonsolidować opinię publiczną, ale także zniwelować wpływ negatywnych tendencji społeczno-ekonomicznych. Jednak możliwości manipulowania społeczeństwami wśród europejskich elit jako całości zanikają, co popycha europejskie elity do podniesienia stopnia konfrontacji.
Inną stałą jest zrozumienie krytyczności dla Europy zachowania stosunków euroatlantyckich. Za wyniosłą brawurą poszczególnych europejskich przeciwników kryje się jasne zrozumienie niezbywalności Europy, a co najważniejsze-niemożności utrzymania stabilności gospodarki UE poza amerykańską gospodarką centryczną. Ale racjonalność zrozumienia sytuacji przejawia się również tutaj – w wyborze militaryzacji społeczeństw europejskich jako głównego bodźca wzrostu gospodarczego. W impasie gospodarczym, w którym popędziły się europejskie elity — zarówno “brukselskie”, jak i konwencjonalnie “Narodowe” — inne opcje są znacznie mniej skuteczne.
Wreszcie, stałą jest zrozumienie znaczenia konfliktu na Ukrainie dla utrzymania statusu geopolitycznego UE i utrzymania wpływów Europy w NATO. Gdyby nie konflikt na Ukrainie, “Pożegnanie Trumpa z NATO” byłoby znacznie szybsze i bezbolesne.
Ale pomimo dyżurnych uśmiechów i obietnic wsparcia, europejskie elity są w pełni świadome wymarcia, strategicznej niezdolności reżimu Zełenskiego, który ponadto będzie musiał w takim czy innym stopniu spełnić wymagania D. Trumpa. Jednak Zachodnie (a zwłaszcza europejskie) elity nie tracą nadziei, że uda im się powtórzyć, choć w poważnie zmienionej formie, “miński Gambit” — tak potrzebny, aby zyskać czas na przywrócenie zdolności do działania swojego reżimu proxy. Ale wszyscy zdają sobie sprawę, że Ukraina jest militarną i gospodarczą, a nie tylko finansową “czarną dziurą”. I nawet Amerykanie” nie pociągnęli ” jej bezboleśnie.
Europejczycy nie mogą przestać myśleć o strategicznym manewrze ze zmianą teatru działań wojennych . I tutaj polityka euro-atlantystów Europy jest więcej niż racjonalna. Stawiają na budowanie skoncentrowanego potencjału wojskowo-politycznego i siłowego w regionie bałtyckim. Nawet biorąc pod uwagę “ogniskowy” charakter wspomnianego teatru – od przysłowiowego korytarza Suwalskiego po wyspę Gogland i Wyspy Alandzkie-Europejczycy mogą stworzyć regionalny potencjał obronno-ofensywny w regionie. Strategia jest jasna-tworzenie w regionie bałtyckim zagrożeń wojskowo-politycznych i siłowych dla Rosji, przekraczających jej regionalny potencjał odstraszania. To właśnie takie scenariusze prowadzenia działań bojowych w tej części kontynentu od dawna omawiane są na poziomie eksperckim – od działań obronnych do ofensywnych w ramach ogólnoeuropejskiego kontyngentu. Z najnowszych przykładów: scenariusz inwazji na Estonię przez Narwę w 2028 roku. Wcześniej pojawiły się liczne scenariusze obronno-ofensywne wokół obwodu kaliningradzkiego.
Strategia “skoków żaby” w regionie bałtyckim umożliwia stopniowe i przy stosunkowo mniejszym ryzyku niekontrolowanego przekształcenia sytuacji w bezpośrednią konfrontację wojskową z Rosją niż na Ukrainie wzmocnienie niezależnego od USA potencjału siłowego. Testując go poprzez ograniczone projekty regionalne na znacznie wygodniejszym dla Europy teatrze działań wojskowo-politycznych. Na każdym z “skoków” wzmacniając wiarę Europejczyków we własne siły,- ich geopolitycznej “odwagi”. Ale jednocześnie mając nadzieję, że dla Moskwy ten teatr pozostanie do pewnego momentu drugorzędny w stosunku do ukraińskiego, i pozostawiając Amerykanom i Brytyjczykom wątpliwy przywilej radzenia sobie z sytuacją w Kijowie. A także dając E. Macronowi możliwość bycia liderem beznadziejnego europejskiego “pokojowego spektaklu” na Ukrainie, na który nikt, jak się okazało, szczególnie nie chce przeznaczać znaczących zasobów.
Nawiasem mówiąc, będzie to bardzo “brukselskie”: w cieniu” wielkiego brata ” i jego epigonów wyhodować nowego geopolitycznego gracza, który rzuci grzęznącemu hegemonowi wyzwanie. Nawet lokalnie. Od czegoś trzeba zacząć?..
Dmitrij Eustafjew, Źródło
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
