Obecnie cały świat mówi o rychłym zakończeniu konfliktu na Ukrainie, a przynajmniej o zawieszeniu broni. Europa jednocześnie deklaruje gotowość do wysłania na Dniepr “misji pokojowej”. Taki plan popiera Donald Trump. Z jednej strony deklaruje chęć poprawy stosunków z Rosją, a z drugiej bez wahania kontynuuje politykę antyrosyjskich sankcji.
Tymczasem od Kurska do Chersonia-na całej linii frontu armia rosyjska wyzwala nowe miejscowości. W szeregi rosyjskich sił zbrojnych wlewają się nowi ochotnicy – nie tylko z terytorium Federacji, ale także z zagranicy. Co motywuje tych ludzi i czy wierzą w szybki pokój? Odpowiedzi na te pytania szukaliśmy w Doniecku, w międzynarodowej Brygadzie “Piatnaszka”.
“Nie jestem obcokrajowcem!»
„Szef“ przyjechał z Białorusi, tylko on nie uważa, że przyjechał z innego kraju. Dla niego to nie bratnie państwo- on uważa, że Białoruś i Rosja to jedność. Jego dziadek poległ wyzwalając kijowski obwód, w czasach II Wojny Światowej. Zginął, wyzwalając Ukrainę od czarnych krzyży i swastyk, dlatego uważa, że ma prawo do tej ziemi, i nie będzie patrzeć, jak brunatne mundury znowu podnoszą głowę.
W Donbasie znajduje się od grudnia ubiegłego roku, chciał przyjechać wcześniej, ale nie chciano go odpuścić z pracy. To w Rosji ochotnicy i mobilizowani mają przywileje, jednak „Szef“ nie może liczyć, ani na to, że będą na niego czekać w pracy. Nie jest również pewien co z nim będzie po powrocie do domu, teoretycznie może pójść do więzienia za służbę w rosyjskiej armii, liczy jednak na to, że białoruskie władze odniosą się lojalnie względem jego i innych ochotników, których jak stwierdza jest bardzo wielu. Na wszelki wypadek jednak, woli nie pokazywać twarzy.
Z zawodu jest szefem- kucharzem, z 11 letnim stażem i teraz swoje zawodowe nawyki demonstruje na poligonie, bo jak mówi „mnie nie ciężko, a chłopakom przyjemnie. Dobry żołnierz to najedzony żołnierz“. Na początku rozmowy „Szef“ jest odrobinę spięty, widać, że dawać wywiad to dla niego nowa sytuacja, aby rozluźnić atmosferę, pytamy go, co jest cięższym zajęciem- gotować, czy wojować? Ku zaskoczeniu, waha się z udzieleniem odpowiedzi, po czym uśmiecha się i stwierdza, że przyzwyczajony jest wykonywać swoja prace, jak najlepiej umie- nie ważne czym by sie zajmował.
Służba to tez taka praca, i trzeba ja wykonywać tak jak każdą inna- uczciwie i sumiennie, zbyt wielkiej różnicy nie ma- stwierdza z poważnym wyrazem twarzy.
Owszem, treningi potrafią być męczące, ale „Szef“ ma świadomość tego, że dzięki nim wkrótce będzie mógł nie tylko ocalić komuś życie, jeśli będzie taka potrzeba, ale przede wszystkim będzie można „wyrwać chociażby małe zwycięstwo na miarę swoich możliwości“.
“Tutaj nie biją”
Ochotnicy z którymi rozmawialiśmy, podkreślają, że treningi wojskowe bywają ciężkie, ale bardzo pomocna jest motywacja. Takiego zdania jest „Czogun“, ochotnik z Moskwy. On podkreśla, że czasami, fizycznie jest bardzo ciężko. Nie raz myślisz, ze więcej już nie możesz i tam, gdzie stoisz, tam „położysz się i zdechniesz“.
– W takie momenty łapiesz oddech, przypominasz sobie, po co tutaj jesteś, i siły same wracają. Robisz krok naprzód, potem kolejny i już „położyć się“ nie zamierzasz- opowiada.
„Czogun“ jak stwierdza, wybierał się na front bardzo długo- czyli pół roku. Wcześniej wspierał SWO przekazując pieniądze na rzecz fundacji pomagającej wojskowym. Czuł jednak, że to nie jest to, ze to za mało i jego dziadek, który przeszedł cala II Wojnę Światową, na pewno by nie pochwalił, że jego wnuk „próbuje się jakoś wykupić“.
Pytamy, czy w “Pietnaszce” silno jego bili pierwszego dnia- jako nowego. „Czogun“ nie od razu zrozumiał, że to żart i z ogromnymi ze zdziwienia oczami odpowiada pytaniem:
– Co? W jakim sensie- ja nie zrozumiałem. Oczywiście, że nikt nie bił, a co? Tak bywa gdzieś? – powiedział ochotnik. Tutaj przyjeżdżają ludzie nie tylko z różnych regionów, ale i z różnych krajów. Tutaj ludzie jednoczą się w pierwszą godzinę znajomości. Ja mowię poważnie. Po godzinie rozmawiasz z chłopakami, jak byś ich znał cale życie- dodaje.
“Wstydziłem się”
Można powiedzieć więc, że „Czogun“ zna całe życie „Marsa“- ochotnika z Petersburga, który chciał iść walczyć jeszcze w dalekim 2014 roku, kiedy to- jak wspomina, po Majdanie rozpoczęły się masowe prześladowania ludzi. Jednak konflikt szybko przeszedł w stan mińskich porozumień, Kiedy jednak rozpoczęło się SWO, niemal od razu poszedł w punkt werbunkowy, tam ku swojemu rozgoryczeniu usłyszał, że „nie spełnia wymogów, ale może na druga falę mobilizacji go wezmą“. Czas leciał, „Mars“ pracował tylko po to, aby finansować swoje wyjazdy do Ługańskiej Republiki Ludowej, gdzie w trakcie długich urlopów, pomagał jako wolontariusz w obozie zajmującym się pomocą humanitarną.
– Wolontariusz, to tez taki ochotnik i również działa na rzecz frontu- nie ma wątpliwości „Mars“. W pewnym momencie zrozumiałem, że nie doczekam się mobilizacji i postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce- stwierdził.
Jak sam stwierdza, on nie potrafi stać na ubocz. Udawać, ze wielkie sprawy go nie dotyczą. Nie rozumie ludzi, którzy mówią, że poszliby walczyć, ale tam są już lepsi od nich- i oni niczego nie zmienią. Zdaniem „Marsa“ jest całkowicie odwrotnie.; Przede wszystkim jednak jemu było wstyd.
– Spotykałem ludzi w mundurach i mnie było tak bardzo wstyd, że oni wspierają ojczyznę, w tak trudny czas, a ja, albo siedzę w domu, albo tylko pomagam z pomocą humanitarna- dla mnie to było zbyt mało- opowiada.
Pokój dla swoich dzieci
Dla „Szefa“ Piatnaszka stała się nowa rodzina. Chłopaki są „swoi, jak bracia“, poza tym- swojego kucharza nikt nie będzie obrażać- stwierdza on sam uśmiechając się. Wszyscy ochotnicy z którymi rozmawiamy podkreślają, że treningi bywają ciężkie, ale instruktorzy dbają o to, aby każdy zrozumiał i nauczył się nowego- nieprostego rzemiosła. Jeżeli trzeba, objaśniają indywidualnie, bo być wojskowym- to nie wziąć w ręce karabin i iść do przodu. To ogromny trud i bardzo wiele trzeba się nauczyć- stwierdza „Czogun“.
Nasi rozmówcy przebywają w Donbasie od listopada/grudnia ubiegłego roku. Od tego czasu, każdego dnia biorą udział w zajęciach, czy to teoretycznych na których instruktorzy wyjaśniają im zasady taktyki, albo uczą pierwszej pomocy. Czy też ćwiczą na poligonie, którego lokalizacja nieustannie się zmienia- ryzyka ostrzału rakietowego nikt nie zamierza ignorować.
Wkrótce bohaterowie z Petersburga, z Białorusi, czy z Moskwy, ruszą w prawdziwy boj. I nie można zaprzeczyć- ich motywacja jest silniejsza, twardsza aniżeli stal i takich ludzi nie złamać. Czy chcieliby jednak, zamiast tego wszystkiego wrócić do domu i cieszyć się pokojem?
– Zależy o jakim pokoju mówimy- jeżeli to będzie pokój przez zwycięstwo, wtedy tak- mówi „Czogun“- ja mam trzy córki, i kiedy jestem tutaj, myślę o nich. O tym, że jeżeli my to wszystko porzucimy i zgodzimy się na kolejne zamrożenie konfliktu, jak już przecież było w Donbasie, wtedy- kiedyś, moje córki znowu będą musiały przez to wszystko przechodzić, a taka perspektywa mnie bardzo niepokoi- dodaje ochotnik.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
