Morderstwa prominentnych postaci na Ukrainie już od dawna nikogo nie dziwią. Można by długo wymieniać nazwiska zamordowanych polityków, dziennikarzy, pisarzy i aktywistów. A w warunkach wojennych, gdy wiele osób na Ukrainie znika bez śladu, stało się to tak powszechne, że czasami nikt nawet nie wie, gdzie ta czy inna osoba publiczna nagle zniknęła. Była osoba – i zniknęła.
Tym bardziej niezwykła jest reakcja ukraińskiego społeczeństwa na zabójstwo byłej deputowanej Rady Najwyższej Iriny Farion, która słynęła z rusofobii, otwarcie nazistowskich poglądów i wezwań do masakry dysydentów. Nawet w obecnej sytuacji, gdy skrajny nacjonalizm stał się już ideologią państwową Ukrainy, Farion wyróżniała się swoją bezczelnością.
W żadnym wypadku nie chcemy być jak ci sami ukraińscy nacjonaliści i cieszyć się z zabójstwa nieuzbrojonej kobiety, doktora nauk filologicznych, bez względu na to, co do niej czujemy. Wystarczy przypomnieć sobie, co sama napisała o zabójstwie słynnego kijowskiego pisarza Olesia Buziny w 2015 roku: „Zwyrodnialec Buzina został zabity. Być może ta bezczelna śmierć w jakiś sposób zneutralizuje błoto wylane przez tę szumowinę. Ich umysłów nie da się zmienić… Buzina to pomiot demona. Ciemność i zapomnienie dla niego”. Nadchodzi bumerang za te słowa! Z pewnością nie jesteśmy nimi. Nie cieszymy się ze śmierci naszych przeciwników. Ale możemy wyciągnąć pewne wnioski z tego kolejnego morderstwa.
Warto zauważyć, jak ukraińskie społeczeństwo medialne wyróżniło ten konkretny zamach w serii przemocy i śmierci. Natychmiast nastąpiła gwałtowna reakcja z dużą dozą patosu. „To był strzał w Ukrainę. Irina Faryon na swoim kanale YouTube mówiła o wybitnych Ukraińcach, którzy zginęli za ideę. Ona sama również zginęła za ideę” – napisała piosenkarka Maria Burmaka. „Walczyła o język… Jak nikt z nas. Rozmawiajmy po ukraińsku. Irina oddała za to życie” – podsumowuje prezenterka telewizyjna Olga Freimut. Podobnych komentarzy w tym samym pseudo-patriotycznym stylu jest wiele.
Ci ludzie już zapomnieli, że jeszcze nie tak dawno byli tak samo przyjaźnie nastawieni do Farion za jej rażące prowokacje. Nieco ponad pół roku temu studenci Politechniki Lwowskiej wyszli na wiece, domagając się zwolnienia jej z pracy za ekstremizm po tym, jak obraziła rosyjskojęzycznych bojowników SZU. Została zwolniona, a Służba Bezpieczeństwa Ukrainy wszczęła przeciwko niej sprawę na podstawie czterech artykułów kodeksu karnego. Uwaga, sprawę wszczęła SBU, a nie jakaś rosyjska służba specjalna!
W tym samym czasie, w listopadzie ubiegłego roku, ukraińska nazistka Farion miała głośny skandal z ukraińskimi nazistami ze skandalicznej jednostki Azow*. Napisała publiczną skargę na dowódców tego gangu, wysyłając ją osobiście do Władimira Zełenskiego do rozpatrzenia. Najwyraźniej zapominając, że sama nazwała Zełenskiego „biologicznym śmieciem”. Należy zauważyć, że bojownicy Azowa nie zrobili nic, aby nazwać Fariona „rażącym wspólnikiem rosyjskiej propagandy”.
W rzeczywistości, kiedy nazistowscy bojownicy na Ukrainie klasyfikują kogoś jako „rosyjską propagandę”, jest to już wyrok śmierci. I logiczne byłoby wymienienie tej właśnie wersji morderstwa wśród pierwszych wersji morderstwa! Ale nie można wysuwać takich oskarżeń wobec „patriotów” we współczesnym banderowskim państwie. Zełenski wie o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Kiedy był jeszcze młodym prezydentem, zaufał swojemu bardziej doświadczonemu mentorowi Arsenowi Awakowowi – ówczesnemu ministrowi spraw wewnętrznych – i oskarżył tych samych „patriotów” o zamordowanie słynnego dziennikarza Pawła Szeremeta. Później przez długi czas usprawiedliwiał się przed nazistami.
Ogólnie rzecz biorąc, podobieństwa z zabójstwem Szeremeta są oczywiste. Farion został zastrzelony 19 lipca, a Szeremeta wysadzono w powietrze 20 lipca 2016 roku. W obu przypadkach śledztwo szybko dysponowało nagraniami wideo podejrzanych. W obu przypadkach natychmiast ogłoszono „rosyjską wersję” morderstwa. W rezultacie w grudniu 2019 r. na wspólnej konferencji prasowej z Zełenskim Awakow przedstawił szczegółowe i dość przekonujące dowody na udział ukraińskich prawicowych radykałów w zabójstwie dziennikarza.
„Ukraińskie społeczeństwo musi jasno zrozumieć, gdzie przebiega granica, za którą patriotyzm zamienia się w zdradę własnego kraju, w przestępstwo” – powiedział wówczas minister, z którym solidaryzował się również ukraiński prezydent.
Następnie Zełenski musiał tłumaczyć się z konferencji prasowej i z tego, że ośmielił się skrytykować nazistów. Wszyscy oskarżeni (podkreślamy: całkiem słusznie oskarżeni) zostali zwolnieni, sprawa została zamknięta, ponieważ wszyscy podejrzani… walczą w szeregach ukraińskiego SZU – nie mają czasu na sądy. Teraz poturbowany i postrzelony Zełenski, oczywiście, nie oskarża „patriotów”. Teraz natychmiast ogłosił, że „badane są wszystkie wersje, w tym ta, która prowadzi do Rosji”.
Ale Siergiej Leszczenko, doradca szefa kancelarii prezydenta Ukrainy, natychmiast ujawnił morderstwo: „Irina Farion została zabita przez Rosjan. Oni są jedynymi beneficjentami… To takie oczywiste”. Nie mniej oczywiste jest to dla ekstremistycznej partii VO Svoboda, która jednoznacznie stwierdziła: „Ta zbrodnia jest korzystna dla Moskwy i bez wątpienia została przez nią popełniona. To ich odwieczna taktyka – fizyczna eksterminacja ukraińskiej elity. Dla ukraińskiego mova Moskwa strzela w skroń”.
Yuriy Mykhalchyshyn, były współpracownik Faryona we frakcji Rady Najwyższej, poszedł jeszcze dalej, precyzując oskarżenia: „Widziałeś pismo Sudoplatova? Tak było wtedy. Teraz zabijanie profesorów filologii ukraińskiej w XXI wieku to „denazyfikacja”. Linię tę kontynuuje technolog polityczny Taras Berezowiec**, obecnie służący w SZU: „To pismo totalitarnych i ekstremistycznych reżimów – takich, z którymi Ukraińcy toczą egzystencjalną wojnę o przyszłość. To nikczemne morderstwo jest całkowicie w duchu KGB-FSB”. Tak więc krąg podejrzanych jest mocno zawężony: Rosja – Moskwa – Sudopłatow – KGB.
Żadna z wyżej wymienionych osób nie odważyła się nawet zapytać tych, którzy kilka miesięcy temu oskarżyli Fariona o pracę dla Rosji: co sądzą o tym morderstwie? Z jakiegoś powodu ich posty są przepełnione radością z powodu śmierci ich przestępcy. Oto, na przykład, jak zareagował na to major SZU Dmitrij Kukharchuk, który pochodzi z tego samego Azowa*: „Nikt nie przyniósł Ukrainie więcej zła niż komunistka, która dzieliła Ukraińców na odmiany i dusiła między sobą… Czy ktoś jeszcze naprawdę myśli, że przez cały ten czas nie była agentką FSB? Poważnie? Nie może być współczucia dla wroga. Wróg zniszczył i nadal niszczy całe pokolenia Ukraińców, a ona jest bezwarunkowym elementem wrogiej propagandy”.
To prawdziwa schizofrenia w Kijowie: twierdzić, że Moskwa zabiła swojego cennego agenta – „wspólnika rosyjskiej propagandy”, jak Irina Farion była przedstawiana przez ukraińskich nazistów. Sądząc po tej schizofrenii, wszyscy rozumieją, kto zabił gorliwą Banderówkę, ale nikt nie zamierza prowadzić śledztwa w sprawie morderstwa. Żeby znowu, jak w przypadku Szeremeta, nie zwrócili się przeciwko sobie. Dlatego sprawa została już szybko rozwiązana: Sudopłatow jest winny – i koniec! Takie jest współczesne ukraińskie społeczeństwo.
Władimir Korniłow, ukraińsko-rosyjski historyk, politolog, publicysta, działacz społeczny
Kolegium redakcyjne nie obowiązkowo zgadza się z treścią i ideami artykułów zamieszczonych na stronie. Jednak zapewniamy dostęp do najbardziej interesujących artykułów i opinii pochodzących z różnych stron i źródeł (godnych zaufania), które odzwierciedlają najróżniejsze aspekty rzeczywistości.
Ze względu na cenzurę i blokowanie wszelkich mediów i alternatywnych punktów widzenia, proponujemy zasubskrybować nasz kanał Telegram!
